Bij onze eerste ontmoeting, eind jaren negentig, manifesteerde Remy zich als een bescheiden rebel. Het modernistische interieur had in Nederland weliswaar al voet aan de grond, maar de jonge interieurarchitect voegde er nog een eigen laag aan toe. Zijn toenmalige woonruimte in het centrum van Utrecht vormde daarvan het levende bewijs. In het overwegend witte interieur was geen plek voor poespas. Tafel, bureau, zitmeubilair en bed, allemaal stonden ze in dienst van de ruimte. Sterker, ze maakten samen de ruimte. Dit minimalisme paste Remy als een tweede huid.

Al op jonge leeftijd besloot Remy dat hij iets creatiefs wilde doen. Dus ging hij niet zoals al zijn vrienden naar de havo in Amersfoort, maar koos hij voor een opleiding in Veenendaal. Daar zat tenslotte tekenen in het pakket. Zijn passie voor het interieur ontstond tijdens zijn zoektocht naar een vervolgopleiding. ‘Tijdens de open dag in Utrecht zag ik maquettes van huizen. Dat vond ik zo cool’, blikt hij terug. Remy kwam wellicht over als een vrije vogel, maar hij koppelde creativiteit wel aan techniek en praktische toepasbaarheid. Schoonheid om de schoonheid, daarin zag hij niets.

Ondanks zijn jonge leeftijd (17) mocht hij er in 1991 beginnen. In vier jaar tijd ontwikkelde hij een eigen  visie. ‘Ik heb er geleerd om mezelf te zijn en daar het maximale uit te halen, maar ook om goed te onderbouwen wat ik doe.’ Zijn eerste ontwerp was een uitzichtpunt aan zee. In een vloek en een zucht stond het op papier. Maar wat was zijn verhaal? Het antwoord op die vraag moest hij schuldig blijven. Hij leerde ervan dat je altijd een verhaal moet hebben. ‘Dat is de rode draad in mijn werk geworden. In zijn studententijd waren niet alleen zijn interieurontwerpen, maar ook zijn schilderijen en beelden ontdaan van alle franjes. ‘Ik hou van opgeruimdheid, dat was al zo toen ik klein was’, verklaart hij. ‘Ik ben altijd aan het nadenken, dat stopt nooit. Om te kunnen presteren heb ik rust om mij heen nodig.’

In 2004 trof ik hem opnieuw, ditmaal in een negentiende-eeuwse rijtjeswoning, opnieuw in het centrum van Utrecht. Dan noemt Remy zijn vak een logisch gevolg van wie hij is en wat hij doet. ‘Ik gooi er alles uit wat er niet toe doet’, zegt hij over zijn interieurontwerpen. ‘Ik noem het niet graag minimalistisch, maar ik heb het liever over een sobere vormentaal. Ik breng een interieur terug naar de pure essentie van ruimte.’ Hij heeft dan al vier jaar een eigen bedrijf, eerst nog met een compagnon, later volledig onder eigen naam. Daarmee schurkt hij voorzichtig aan tegen het hogere segment. Over zijn doelen is hij niet bescheiden. Remy wil meedraaien in de top van de Nederlandse interieurarchitectuur.

In het begin van zijn carrière mocht hij er al aan proeven, toen hij direct na zijn studie als freelance tekenaar en later als interieurarchitect werkte bij Food For Buildings. Daar leerde Remy hoe hij een ruimte naar zijn hand kon zetten. Na de eeuwwisseling, wanneer hij voor zichzelf begonnen is, geeft Remy daaraan meer en meer zijn eigen invulling met interieurs waarin alle elementen op elkaar zijn afgestemd. Een goed voorbeeld daarvan is zijn huidige woning, een grachtenpand waarin ook zijn kantoor gevestigd is. Het interieur, de architectonische elementen, het door hemzelf ontworpen meubilair en de accessoires, ze schuiven als puzzelstukjes in elkaar.

Dromen? Die heeft hij eigenlijk niet. Want als hij al van iets droomt, dan gaat hij direct aan de slag, wil hij proberen dit zo snel mogelijk te realiseren. Op eigen kracht, maar wel met mensen om zich heen waar hij een vertrouwd gevoel bij heeft. Hij werkt keihard om nog een hoger niveau te bereiken, een eigen wereld waarin alles van zijn hand is, voor opdrachtgevers die zijn visie omarmen. Rebels? Dat woord dekt de lading al lang niet meer. Eigengereid is hij nog steeds, als persoon, maar ook zakelijk. Een kwart eeuw in het vak? Dat is slechts een tussenhalte. ‘Het is gelukt om mee te tellen, om op mijn eigen manier succesvol te zijn, zonder concessies te doen aan mijn ontwerpstijl.’